زینب(س) ؛ نماد شهامت و شکیبایی

جایگاه شهید و شهادت و مفهوم شهادت طلبی

به مقوله شهید، شهادت و شهادت طلبی در اسلام ناب محمدی(ص) اهمیت بسیاری داده شده است. شهید و شهادت دارای جایگاه ویژه ای نزد خداوند می باشند و شهادت به عنوان مهمترین اعمال و بالاترین مراحل تکامل عملی، معرفی گردیده است. پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: "بالاتر از هر نیکوکاری، نیکوکاری دیگری است، تا آن گاه که مرد در راه خدا شهید شود، همین که در راه خدا شهید شد بالاتر از آن نیکوکاری نیست."1

همچنین حضرت علی(ع) در هنگام ضربت خوردن می فرمایند: "سوگند به خدای کعبه که رستگار شدم." یعنی شهادت را مایه رستگاری می دانند.خداوند متعال در قرآن کریم می فرمایند: "کسانی را که در راه خدا کشته شده اند مرده مپندار، بلکه آنها زنده اند و نزد پروردگارشان به ایشان روزی می دهند."2

این است که وقتی شهید، پس از شهادت کرامت و عنایت خداوند را مشاهده می کند، دوست دارد دوباره به دنیا برگردد و دوباره در راه خدا بجنگد و بار دیگر کشته شود.بنابراین، می توان گفت تنها مرحله ای از تکامل که انسان با رسیدن به آن به رستگاری و سعادت جاوید خویش یقین پیدا می کند، مرحله شهادت در راه خداست.فضایل ذکر شده درباره شهید و شهادت، موجب ایجاد روحیه شهادت طلبی در بین مسلمانان می گردد.

پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: "هر که صادقانه از خداوند شهادت را مسألت کند و خداوند او را به منزلتهای شهیدان برساند، هر چند در بستر خود بمیرد."3 و یا اینکه امام علی(ع) در خطبه 156 نهج البلاغه می فرمایند: "گفتم: ای رسول خدا! مگر جز این است که در روز "احد" که گروهی از مسلمانان به شهادت رسیدند و شهادت نصیب من نشد و سخت بر من گران آمد، تو به من فرمودی: "ای علی! مژده باد تو را که شهادت در پی تو خواهد آمد. پیامبر(ص) به من فرمود: همانا این بشارت تحقق می پذیرد، در آن هنگام صبر تو چگونه است؟ گفتم: ای رسول خدا! چنین موردی جای صبر و شکیبایی نیست بلکه جای مژده شنیدن و شکرگزاری است." 4

در معنای شهادت طلبی می توان گفت، شخص با اینکه می داند در جنگ کشته می شود، باز هم در جنگ شرکت کند و همین منشأ قداست شهادت است؛ زیرا شهادت 2 رکن دارد؛ اول اینکه: در راه خدا باشد؛ یعنی هدف مقدس بوده و انسان بخواهد خود را فدای هدف کند و دیگر اینکه آگاهانه صورت گرفته باشد و شهادت به حکم اینکه عملی آگاهانه است و اختیاری و در راه هدف مقدس و از هر گونه انگیزه خودگرایانه منزه و مبراست، تحسین انگیز و افتخارآمیز است و عملی قهرمانانه تلقی می شود و در میان انواع مرگها، تنها این نوع از مرگ است که از حیات و زندگی، برتر و مقدس تر و عظیم تر و باافتخارتر است.

نمونه تاریخی این مطلب، یاران باوفای امام حسین(ع) می باشند، با آنکه آن حضرت در شب عاشورا خطاب به یاران خویش فرمود: "هر که می خواهد برود و هر کس می خواهد بماند، البته هر کس ماند فردا شهید می شود." عده ای رفتند و عده ای که طعم شیرین شربت شهادت را خداوند به آنها قبل از شهید شدنشان چشانده بود، ایستادند و مقاومت کرده و سپس به درجه رفیع شهادت نایل شدند.خاندان رسالت همیشه به عنوان الگوهای برتر شهادت طلبی مطرح می باشند و حضرت زینب(س) نیز به عنوان پیام آور کربلا، الگوی شهادت طلبی هر زن و مرد مسلمانی می باشد.

 بقیه مطالب درادامه مطلب

حضرت عباس علیه السلام و درس های مدیریت کلان

مدیریت بحران در میدان بی نظیر عاشورا نیازمند مدیران اجرایی همانند حضرت عباس علیه السلام بود که کارهای به ظاهر ناشدنی و سخت را تحقق بخشند. امروز نیز جامعه اسلامی نیازمند مدیرانی با همان ویژگی ها است.

اگر هرم شخصیتی واقعه بی بدیل عاشورا را ترسیم کنیم بی تردید در رأس هرم، وجود مقدس حضرت ابا عبدالله الحسن علیه السلام قرار دارند که همه صحنه عاشورا از وجود این امام همام نور می گیرد.

امام علیه السلام، علَم سپاه خود را به حضرت عباس علیه السلام دادند. بر این اساس، به سادگی می توان نتیجه گرفت که حضرت عباس علیه السلام تأثیرگذارترین شخصیت پس از خود امام حسین علیه السلام در میدان کربلا است.

تا کنون نکات تربیتی گوناگونی از سیره و عملکرد حضرت عباس علیه السلام در کربلا استفاده شده است اما این بار در این نوشتار می خواهیم از زاویه مدیریت کلان به ویژه در بحران ها، به شخصیت ذو ابعاد و برجسته حضرت عباس علیه السلام نظر کنیم و ویژگی های مدیران ارشد و ایده آل جامعه اسلامی را بررسی کنیم.

ولایت پذیری

سرپرستی امت اسلامی برعهده خدای متعال است چنان که می فرماید: «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا؛ [1] خداوند سرپرست مؤمنان است.» و پیامبران الهی و پس از آخرین آن ها، ائمه معصومین با نصب از طرف خدای متعال عهده دار اِعمال اراده و ولایت الهی هستند.

بر این اساس، اولین ویژگی قطعی و ضروری کارگزاران ارشد جامعه اسلامی، تبعیت صد در صدی از ولایت است و حضرت عباس علیه السلام با وجود تمام شایستگی های ظاهری و باطنی، قبل از هر چیز مطیع محض امام و ولی زمان خویش بودند چنان که در زیارتنامه آن حضرت، این گونه توصیف شده اند: «اَلْمُطیعُ لِلّهِ وَلِرَسُولِهِ وَلأمیرِالْمُؤْمِنینَ وَالْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ صَلّی اللّه ُ عَلَیْهِمْ وَسَلَّمَ؛ [2] فرمانبردار خدا و پیامبر خدا و امیرمؤمنان و حسن و حسین که درود و سلام خدا بر آنها باد!»

خطاب محترمانه به امام حسین علیه السلام با عنوان «سیدی و مولای»، فرمانبرداری در همه اوامر امام حسین علیه السلام از جمله جلوه های بارز ولایت پذیری همه جانبه ایشان از ولی زمان خویش است.

مدیرانی که فکر می کنند به خاطر تخصص و توانمندی خاصی که دارند می توانند حداقل در برخی موارد امر و دستور ولایت را نادیده بگیرند شایسته مدیریت در نظام اسلامی را ندارند چنان که خسارت تمرد مسئولین از دستور ولایت فقیه به عنوان نائب عام امام عصر علیه السلام، بارها در نظام اسلامی ایران تجربه شده است.

 بقیه مطلب درادامه مطلب

«بصیرت عاشورایی»؛ ضامن سعادت ابدی

گروه استان‌های دفاع‌پرس- ابوالقاسم محمدزاده؛ عاشورا حادثه‌ای نبود که در یک نیم روز سال ۶۱ هجری رقم بخورد و همه چیز تمام شود.

عاشورا به استناد تاریخ، شروع و آغاز یک حرکت جهانی بود و مصباح‌الهدایتی بود که جهان بشریت را تحت تأثیر خود قرار داد. بنا بر وعده اللهی و اعتقاد شیعه و همچنین فرمایشات رسول مکرم اسلام (ص) این چراغی است که هرگز خاموش نمی‌شود. چراغی که ریشه در خون دارد و انوارش پیام‌هایی را از خود متصاعد می‌کند که هدایت‌گر و روشنی‌بخش است.

عاشورا، دارای پیام‌ها و مفاهیم بلندی است اما از میان همه درس‌ها، ره‌آوردها، عبرت‌ها، هشدارها و عملکردها فقط به تشنگی و شهادت امام حسین (ع) و یارانش پرداخته شده و تنها از تاراج خاندانش در بعدازظهر عاشورا، به انگشت و انگشتر و آواره شدن اهل‌بیت عصمت و طهارت، اسارت، سختی و مشقت کوفه تا شام و فراموش کردیم گفته حضرت زینب (س) را که فرمود «ما رأیت الا جمیلا»، و یادمان رفت که عاشورای حسینی ترجمه همین مفاهیم بلند انسانی است. مفاهیمی که هرکدام از آن‌ها دنیایی حرف برای گفتن و روشنگری دارند.

عاشورای حسینی ترجمه و تجسم عینی ارزش‌هایی است که برخی در جامعه به حاشیه رانده شده‌ و یا فراموش شده‌اند، یکی از آن مفاهیم «بصیرت» است.

در نگاه ظاهری به حوادث کربلا، مناظر زیبا و جمیل آن به چشم نمی‌آید. جهل و نفاق کوفیان فراموش می‌شود و تنها زینب کبری (س) است که فریاد می‌زند:

- بر نیزه سری روانه در صحرایی

یک مشک و دو دست و غربت و تنهایی

با لحن خوشی حضرت زینب (س) می‌گفت؛ من هیچ ندیده‌ام به‌جز زیبایی ...

این سخن نشان از بصیرت عقیله بنی‌هاشم داشت که حتی تا واپسین لحظه حیات مبارکش، لحظه‌ای از ذکر یاد و نام برادرش حسین (ع) غافل نبود و همواره این قیام بزرگ و هدفش را متذکر می‌شد.

بصیرت یعنی هوشیاری، آگاهی، استفاده درست از عقل و منطق و در یک کلمه، بصیرت به معنای «چشم عقل» است، نوری درونی که شناخت درست دین را به همراه دارد و از میان ۳۰ هزار نفر لشکر گم‌شده در غرور و کذب و دنیاپرستی و اسیر شهوت بودن عمر بن سعد، شامل حر بن یزید ریاحی می‌شود و راهش را با انتخابی درست و آگاهانه به سمت روشنی و نور سوق می‌دهد و سعادت ابدی را در دامن حسین (ع) می‌یابد و بی‌بصیرت‌ترین فرد تاریخ در روز عاشورا شمرابن‌ذی‌الجوشن است که به بزرگ‌ترین جنایت تاریخ بشریت دست می‌زند.

غفلت، عامل مهمی بود که شمر و لشکر ۳۰ هزار نفره کوفیان دچارش شدند و بصیرت را از آن‌ها گرفت و امام زمان خود را نشناختند و زمانی به خود آمدند که پشیمانی سودی نداشت. هرچند که باید! ریشه‌های این غفلت را در سقیفه بنی‌ساعده و صفین جستجو کرد.

یاران عاشورایی: عابس بن ابی شبیب شاکری ( +عکس نوشته و پوستر)

زخمی باران سنگ: عابس بن ابی شبیب شاکری

عابس بن ابی شبیب شاکری، پیک مسلم بن عقیل بود که خبر بیعت مردم کوفه را به سید الشهدا (علیه السلام) در مکه رساند. روز عاشورا هنگامی که عازم میدان شد. به حضور امام رسید و گفت:

« در این زمین  و زمان، هیچ کس نزد من محبوبتر از تو نیست. اگر گران بهاتر از خون داشتم تا تقدیم راهت کنم. دریغ نمی ورزیدم.»

عابس روانه میدان شد و دلیرانه شمشیر از نیام کشید. یکی از کوفیان فریاد زد: «به خدا سوگند هرکس به نبرد او رود، جان بر سر این کار نهاده است!» عابس مبارز می طلبید و هیچ کس جرئت مقابله نداشت که عمر سعد فریاد زد : سنگ بارانش کنید!»
زیربارش تیر و سنگ، ناگهان عابس کلاه خود از سر برافکند، زره از تن بیرون کشید و بر سپاه حمله برد. به هر سو هجوم می برد، از مقابلش می گریختند. سپاهیان از همه طرف محاصره اش کردند. با اصابت سنگ ها و تیرها خون از بدن عابس می چکید. سرانجام بدن خونین عابس بر زمین افتاد. لحظه ای بعد، سر عابس، با محاسن سپید خون رنگ، در دست ها می چرخید.

محمدرضا سنگری، آیینه داران آفتاب، ج2، ص827 تا 832

منبع: کاری از آستان قدس رضوی

درسهای عاشورایی در کلام رهبر (3)(پوستر)

درسهای عاشورایی عاشورا نگهدارنده اسلام

مقام معظم رهبری دام ظله اساس دین با عاشورا پیوند خورده و به برکت عاشورا هم باقی مانده است اگر فداکاری بزرگ حسین بن علی (علیه السلام) نمی بود که این فداکاری وجدان تاریخ را به کلی متوجه و بیدار کرد، در همان قرن اول یا نیمه قرن دوم هجری بساط اسلام به کلی برچیده می شد.

درسهای عاشورایی ایثار و استقامت

مقام معظم رهبری (دام ظله ) در حادثه عاشورا امام حسین (علیه السلام) حتی کسانی مانند «عبدالله بن عباس» و «عبدالله بن جعفر» که خودشان بنی هاشم و از همین شجره طیبه اند جرات نمی کنند در مکه یا مدینه فریاد بزنند و به نام امام حسین (علیه السلام) شعار دهند چنین مبارزه ای غریبانه است ومبارزه غریبانه سخت ترین مبارزه هاست ان وقت در این مبارزه غریبانه عزیزترین عزیزانش در مقابل چشمش قربانی می شوند این گل های بنی هاشم پر پرمی شوند و در مقابلش روی زمین بریزند و حتی کودک شش ماهه اش هم کشته شود....

مراسم عزاداری ودسته روی روز عاشورا مهدیه شهرستان آمل/فیلم

مراسم عزاداری ودسته روی روز عاشورای حسینی 1401-مهدیه شهرستان آمل

بقیه تصاویر درادامه مطلب

عزاداری امام حسین (ع) : علامه جعفری (+عکس نوشته و پوستر)

بشر مقدس ترین اشکش را در راه حسین ریخت.... حرکت کشتی نجات آدمیان احتیاج به دریا ندارد، این کشتی بر روی قطرات اشک های مقدسی که برای حسین ریخته می شود می گذرد. اشکی که از اعماق دل بر می آید و جان را می شوراند، آنگاه رهسپار پیشگاه مقدس خداوندی می شود. ( امام حسین (ع)، شهید فرهنگ، ص200)

منبع: کاری از روابط عمومی شهرداری کاشان ( منتظر المهدی)

دریافت پوستر

درسهای عاشورایی در کلام رهبر (2)(پوستر)

درسهای عاشورایی خط و نشان عاشورا

مقام معظم رهبری دام ظله یکی از خطوط روشن نهضت عاشورا و بلکه خط نشان نهضت عاشورا عبارت است از استقامت امام حسین (ع)

درسهای عاشورایی ایثار و استقامت

مقام معظم رهبری (دام ظله )عاشورا پیام های و درسهایی دارد عاشورا درس می دهد که برای حفظ دین باید فداکاری کرد. درس می دهد که در راه قرآن از همه چیز باید گذشت درس می دهد که درمیدان نبرد حق و باطل کوچک و بزرگ زن و مرد، پیر و جوان شریف و وضیع و امام و رعیت با هم در یک صف قرار می گیرند.

یاران عاشورایی: حضرت عباس (ع) (+ پوستر و عکس نوشته)

تکیه گاه کاروان کربلا: عباس بن علی (علیه السلام)

حضرت ابوالفضل (علیه السلام) کمالات ظاهری و باطنی بسیار و قامتی رشید  چهره ای زیبا و شجاعتی کم  نظیر داشتند. به خاطر سیمای جذابشان به  قمر بنی هاشم مشهور بودند. مقام حضرت عباس (علیه السلام)  تا به آنجاست که امام معصوم به ایشان  می گویند: «جانم به فدایت!» شب تاسوعا دشمن قصد حمله داشت. سیدالشهدا (علیه السلام)  فرمودند: « ای عباس جانم به فدایت! برو و از آنان بپرس که چه شده و چه اتفاقی افتاده است؟» عصر عاشورا هم که از رزم آوران، فقط اباالفضل العباس (علیه السلام) و امام حسین (علیه السلام) مانده بودند حضرت عباس (علیه السلام)  نزد امام رفتند تا اجازۀ جهاد بگیرند. سیدالشهدا(علیه السلام) فرمودند: «ای برادر، تو پرچم من هستی!» حضرت عباس (علیه السلام) عرض کرد: « سینه ام  از منافقین به تنگ آمده است! بگذار تا به  خونخواهی شهیدانمان به میدان روم».
  بعد از شهادت عباس (علیه السلام) امام حسین (علیه السلام) در کنار پیکر برادر فرمودند: «برادرم اباالفضل! اکنون کمرم شکست و رشتۀ تدبیرم  گسست». سپس، درحالی که اشک بر گونه و محاسن داشت، برادر را بوسید. امام  سجاد (علیه السلام) فرمودند: « برای عباس نزد خداوند تبارک و تعالی مقامی است که همۀ شهدا به آن غبطه می خورند.»

۱. نک: مرتضی آقاتهرانی، یاران شیدای حسین، ص۲۸۰  تا312

منبع:  کاری از آستان قدس رضوی