مهدیه آمل

عزاداری امام حسین (ع) : علامه جعفری (+عکس نوشته و پوستر)

بشر مقدس ترین اشکش را در راه حسین ریخت.... حرکت کشتی نجات آدمیان احتیاج به دریا ندارد، این کشتی بر روی قطرات اشک های مقدسی که برای حسین ریخته می شود می گذرد. اشکی که از اعماق دل بر می آید و جان را می شوراند، آنگاه رهسپار پیشگاه مقدس خداوندی می شود. ( امام حسین (ع)، شهید فرهنگ، ص200)

منبع: کاری از روابط عمومی شهرداری کاشان ( منتظر المهدی)

دریافت پوستر

یاران عاشورایی: حضرت عباس (ع) (+ پوستر و عکس نوشته)

تکیه گاه کاروان کربلا: عباس بن علی (علیه السلام)

حضرت ابوالفضل (علیه السلام) کمالات ظاهری و باطنی بسیار و قامتی رشید  چهره ای زیبا و شجاعتی کم  نظیر داشتند. به خاطر سیمای جذابشان به  قمر بنی هاشم مشهور بودند. مقام حضرت عباس (علیه السلام)  تا به آنجاست که امام معصوم به ایشان  می گویند: «جانم به فدایت!» شب تاسوعا دشمن قصد حمله داشت. سیدالشهدا (علیه السلام)  فرمودند: « ای عباس جانم به فدایت! برو و از آنان بپرس که چه شده و چه اتفاقی افتاده است؟» عصر عاشورا هم که از رزم آوران، فقط اباالفضل العباس (علیه السلام) و امام حسین (علیه السلام) مانده بودند حضرت عباس (علیه السلام)  نزد امام رفتند تا اجازۀ جهاد بگیرند. سیدالشهدا(علیه السلام) فرمودند: «ای برادر، تو پرچم من هستی!» حضرت عباس (علیه السلام) عرض کرد: « سینه ام  از منافقین به تنگ آمده است! بگذار تا به  خونخواهی شهیدانمان به میدان روم».
  بعد از شهادت عباس (علیه السلام) امام حسین (علیه السلام) در کنار پیکر برادر فرمودند: «برادرم اباالفضل! اکنون کمرم شکست و رشتۀ تدبیرم  گسست». سپس، درحالی که اشک بر گونه و محاسن داشت، برادر را بوسید. امام  سجاد (علیه السلام) فرمودند: « برای عباس نزد خداوند تبارک و تعالی مقامی است که همۀ شهدا به آن غبطه می خورند.»

۱. نک: مرتضی آقاتهرانی، یاران شیدای حسین، ص۲۸۰  تا312

منبع:  کاری از آستان قدس رضوی

شب دهم محرم: دعوت به امامت در سیره حسینی علیه السلام

امام حسین علیه السلام: دوازده هدایت‌ یافته، از ما هستند. نخستینِ آنان، امیر مؤمنان، على بن ابى طالب است و آخرینشان، نُهمین فرزند از نسل من است که حق را بر پا مى‌ دارد. خدا، زمین را پس از مرگ، به وسیلۀ او زنده مى‌ کند و دین حق را به وسیلۀ او بر همۀ دین‌ ها غلبه مى‌ دهد، هر چند مشرکان را ناخوش آید. او را غیبتى است که در آن، گروه‌ هایى مرتد مى‌ شوند و برخى دیگر، در دین، ثابت‌ قدم مى‌ مانند و آزار مى‌ بینند و به آنان گفته مى‌ شود: «این وعده، کِى محقّق مى‌ شود، اگر راست مى‌ گویید؟» بدانید که شکیبا در برابر آزار و انکار دیگران در غیبت او، به منزلۀ جهاد کنندۀ با شمشیر در پیشاپیشِ پیامبر خداست.

شب نهم محرم: جانبازی و شهادت طلبی در سیره حسینی علیه السلام

حسین بن على علیه السلام، براى یارانش سخنرانى کرد و خداى را سپاس گفت و ستود و سپس فرمود: «اى مردم! قلّاده مرگ براى فرزندان آدم، چونان گردنبند بر گردن دختر جوان است [و حتمى است]، و اشتیاقى فراوان به دیدار گذشتگانم دارم، چونان اشتیاق یعقوب به یوسف و برادرش. به راستى که مرا قتلگاهى است که آن را ملاقات مى‌کنم و گویا به بندهایم مى‌نگرم که درندگان بیابان‌ها، آنها را از هم مى‌گسلند و شکم‌هاى خود را از آن مى‌آکنند.»

منبع : پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مراسم شیرخوارگان حسینی مهدیه شهرستان آمل/فیلم

عزاداری امام حسین (ع) : آیت الله مرعشی ( +عکس نوشته و پوستر)

مرحوم آیت الله العظمی مرعشی نجفی ماههای محرم و صفر هر سال را لباس سیاه می پوشیدند و در وصیت نامه خود نوشته اند: لباس سیاهی که در ماههای محرم و صفر می پوشیدم جهت حزن و اندوه در مصیبت های آل رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) با من دفن شود (تا وسیله شفاعت ایشان در روز قیامت باشد.)  (بر ستیغ نور، ص11)

دریافت پوستر

منبع : موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت (ع)

یاران عاشورایی: عبدالرحمن بن عبدالله (+عکس نوشته و پوستر)

همراه سفیر امام: عبدالرحمن بن عبدالله

عبدالرحمن بن عبدالله از اهالی کوفه بود. او به همراه نامه های اهل کوفه، در مکه به حضور امام حسین (علیه السلام) رسید. هنگامی که امام، مسلم بن عقیل را به عنوان سفیر خود به کوفه فرستادند؛ به اشارت حضرت، عبدالرحمن نیز به کوفه بازگشت تا یاور و بازوی مسلم بن عقیل باشد. مسلم که به شهادت رسید. عبدالرحمن شبانه از کوفه خارج شد و به ارودگاه سید الشهدا (علیه السلام) پیوست. روز عاشورا هنگامی که عبدالرحمن به میدان رفت، این گونه رجز می خواند:

« من فرزند عبدالله خاندان یَزَنم. باورمندِ دین حسین و حسنم. ضربه های کشندۀ یمنی بر فرقتان می زنم و با این جهاد به لطف خدای خویش امیدوارم.»

عبدالرحمن با قطعه قطعۀ بدن خویش، تصویر زیبای عشق و ایثار را بر خاک داغ کربلا ترسیم کرد.

محمرضا سنگری، آیینه داران آفتاب، ج2، ص863 تا 879

منبع:  کاری از آستان قدس رضوی

شب هشتم محرم: شجاعت در سیره حسینی علیه السلام

در قرآن کریم، خداوند متعال در توصیف ویژگی های مردان الهی و مبلغان راه حقیقت، شجاعت و شهامت را یکی از بارزترین صفات و خصلت های آنان بر می شمارد. حضرت ابا عبد الله الحسین علیه السلام یکی از نمونه های برجسته از مبلغان با شهامت پیام های الهی است که این خصلت ستوده را از جدش رسول اکرم صلی الله علیه و آله و امیرمؤمنان علی علیه السلام به ارث برده بود و از همان دوران کودکی و نوجوانی به صراحت لهجه و بی باکی و شجاعت معروف بود و در گفتار و کردار، روحیه قوی و عظمت نفس خود را نشان می داد؛ چنانکه در کتاب کشف الغمة آمده است: شجاعت امام حسین علیه السلام مَثَل زدنى است و پایدارى‌اش در تنگناى جنگ، پسینیان و پیشینیان را [از همسانى و هماوردى] عاجز ساخته است و استوارى‌اش به گاه دعوت به مبارزه، به استوارى کوه مى‌مانَد و گام پیش نهادنش در تنگناهاى جنگ، همچون جلو آمدن مرگ است و ایستادگى‌اش در برابر این نابه‌کاران، با ایستادگى نیایَش صلى الله علیه و آله در جنگ بدر به سنجش در آمد و هم‌سنگ شد.

منبع : پایگاه اطلاع رسانی حوزه

یاران عاشورایی: حضرت علی اصغر (ع) (+عکس نوشته و پوستر)

حنجره معصوم: علی اصغر(علیه السلام)

عصر عاشوراست. هیچ کس نیست: نه عباس، نه بربر، نه عابس، نه اکبر و قاسم و نه هیچ یار و همراهی دیگر. سید الشهدا (علیه السلام) به یاری خواهی فریاد می زند:

«آیا کسی هست برای خدا یاورمان باشد؟ آیا یاوری هست که از حرم رسول خدا دفاع کند؟»

صدای گریه اصغر در خیمه اوج می گیرد؛ یعنی من هستم یعنی هنوز آخرین سرباز در خیمه است!
امام به سمت خیام می آیند و می فرمایند: «خواهرم، شیرخوار را بیاورید.» سپس در مقابل سپاه می ایستند و علی اصغر را بر فراز دست می گیرند. یعنی ممکن است به خاطر علی، از سنگستان دلها چشمه کوچک عاطفه ای بجوشد؟!
صدای امام در میدان می پیچد:

«آخر گناه این کودک چیست؟ کدامین شما را آزرده است؟! اگر به من رحم نمی کنید به کودک رحم کنید!»

عمربن سعد نگران و هراسان است و حرمله زانو می زند و تیر رها می شود. فواره گلوی اصغر می جوشد و خون در مشت حسین (علیه السلام) به آسمان افشانده می شود.

 نک: محمدرضا سنگری، آیینه داران آفتاب، ج2، ص 1374 تا 1378

منبع: کاری از آستان قدس رضوی

شب هفتم محرم: معیشت و اقتصاد در سیره حسینی علیه السلام

در آیات قرآن کریم و همچنین در روایات فراوانی که از معصومین علیهم السلام به ما رسیده است، بر اهمیت کسب روزی حلال و نقش آن در شکل گیری شخصیت انسان و رسیدن به سعادت ابدی تأکید شده است؛ به نحویکه تحصیل مال حلال و پرهیز از مال حرام در ردیف بالاترین مراتب عبادت خداوند متعال نیز قرار گرفته است؛ اما باید توجه داشت که اگر چه سلامت روح در گرو استفاده صحیح و مطلوب از مال حلال است و بی‌توجهی به این موضوع، عوارض و پیامدهای منفی و مخربی را برای انسان به وجود می‌آورد، ولی دغدغه تأمین رفاه بیشتر، فرد را به فکر عبور از خط قرمزها و کسب درآمد از راه غیر حلال می‌اندازد و نتیجه آن، خروج برکت از زندگى و ورود بدبختى به آن است که پیامدهاى منفى به بار می‌آورد و گره‌هاى کور و مشکلات ناشناخته‌اى را به وجود می‌آورد و فشارهاى روانى را افزایش می‌دهد و در نتیجه نارضایتی را در محیط خانواده به اوج خود می‌رساند. امام حسین علیه السلام می فرماید: مالت اگر برای تو نباشد، تو برای اویی. پس آن را باقی مگذار، که برایت باقی نمی ماند، و آن را بخور، پیش از آن که تو را بخورَد!

منبع : پایگاه اطلاع رسانی حوزه