مهدیه آمل

تغییر سبک زندگی با «زندگی به سبک شهدا»

مجموعه کتاب‌های «زندگی به سبک شهدا» سعی دارد با اشاره به آیات قرآن و احادیثی از معصومین و ردیابی آن در زندگی شهدا، الگویی دست‌یافتنی به نسل امروز ارائه دهد، تا از این طریق خواننده سبک زندگی خود را بر اساس زندگی اسلامی ـ ایرانی بنا کند.

«زندگی به سبک شهدا» شامل سه عنوان «پدرانه، مادرانه»، «پسرانه» و «دخترانه» است، که هر یک به بعدی از زندگی شهدا می‌پردازد.

در کتاب «زندگی به سبک شهدا؛ پدرانه، مادرانه» در هشت فصل «همسرداری»، «کودک‌پروری»، «تربیت فرزند»، «ساده‌زیستی در خانواده»، «رزق و روزی حلال»، «تفریح در خانواده»، «معنویت در خانواده» و «مقابله با گناه در خانواده» به وظایف زن و شوهر در قبال هم و نقش آنها در تربیت فرزند و برنامه‌ریزی برای آینده خانواده می‌پردازد.

این مجموعه کتاب‌ها با بیش از صدها خاطره از شهدا زندگی اسلامی و ایرانی را به روشنی معرفی و بیان می‌کند، که بسیار کاربردی است. حضور این آثار با توجه به خیل فراوان کتاب‌های روان‌شناسی ترجمه شده، که اغلب آنها تناسبی با سبک زندگی اسلامی ـ ایرانی ندارد، ضروری به نظر می‌رسد.

قسمتی از متن کتاب

«ناهار خانه پدرش بودیم، همه دور تا دور سفره نشستند و مشغول خوردن شدند. من رفتم تا از آشپزخانه چیزی برای سفره بیاورم. چند دقیقه طول کشید.

وقتی برگشتم، نگاه کردم دیدم آقا مهدی دست به غذا نزده، تا من برگردم و با هم شروع کنیم. این قدر کارش زیبا بود که تا الان یادم مانده.»

 

همچنین در کتاب «زندگی به سبک شهدا؛ پسرانه» در 9 فصل «تحصیل علم»، «تهذیب نفس و دوری از گناه»، «دوست و همنشین»، «ازدواج»، «ارتباط با خدا»، «ارتباط با والدین»، «اشتغال و کار»، «اوقات فراغت و تفریح»، «توبه و جبران اشتباهات» شهدا را به عنوان الگویی بی‌بدیل به پسران نوجوان معرفی می‌کند. این کتاب با اشاره به زندگی شهدا در زندگی فردی و اجتماعی سعی دارد افقی تازه در مقابل خواننده قرار دهد.

قسمتی از متن کتاب

«هم خوش‌تیپ و زیبا بود، هم درس‌خوان. این‌جور افراد توی کلاس زودتر شناخته می‌شوند.

نفهمیدن درس، کمک برای نوشتن مقاله یا پایان‌نامه و یا گرفتن جزوه‌های درسی، بهانه‌هایی بود که دخترها برای هم‌کلام شدن با او انتخاب می‌کردند.

پاپیچش می‌شدند؛ ولی محلشان نمی‌گذاشت؛ سرش به کار خودش بود. وقتی هم علنی به او پیشنهاد ازدواج می‌دادند، می‌گفت:

دختری که راه بیفته دنبال شوهر برای خودش بگرده، به درد زندگی نمی‌خوره و نمیشه باهاش زندگی کرد.»

 

در سومین کتاب این مجموعه با نام «زندگی به سبک شهدا؛ دخترانه» که شامل «دانش‌اندوزی»، «خودسازی»، «رسم رفاقت»، «پیوند آسمانی»، «به سوی پروردگار»، «تعامل با والدین»، «عفاف و پاکدامنی»، «بایسته‌های شادمانی» و «بازگشت از گناهان» با اشاره به زندگی همسران شهدا و نقش آنها در دوران دفاع مقدس و حمایت‌شان از رزمندگان الگوهایی زمینی و در عین حال الهی از زن، به دختران نوجوان سعی دارد دید تازه‌ای در مقابل آنها قرار دهد.

قسمتی از متن کتاب

«صاحب‌خانه‌اش گفته بود: طیبه که به خانه‌ی ما آمد، ما سرمان برهنه بود. بی‌حجاب بودیم. این‌قدر پند و نصیحت کرد و از قرآن و دعا گفت که ما دیگر یک تار مویمان را نگذاشتیم پیدا شود.

ساواک که گرفته بودش و دست‌بند زده بود به دست‌هایش، گفته بود:

مرا بکشید؛ ولی چادرم را برندارید.»

 

مجموعه کتاب «زندگی به سبک شهدا» با عنوان «پدرانه، مادرانه»، «پسرانه» و «دخترانه» به اهتمام «عبدالعزیز فاتحی‌مجرد» تدوین و توسط «روایت سیره شهدا» و «موسسه فرهنگی مطاف عشق» منتشر شده است. 

منبع:خبرگزاری دفاع مقدس

خط حزب‌الله ۳۵۴ | بازدارندگی، زیر سایه ایمان و مجاهدت

شماره‌ی سیصد و پنجاه و چهارم هفته‌نامه‌ی خط حزب‌الله با عنوان «بازدارندگی، زیر سایه ایمان و مجاهدت» منتشر شد.

 گزارش هفته خط حزب‌الله، به این سوال جواب داده است که چگونه صنعت دفاعی ایران اسلامی در طول سه دهه به خودکفایی، استقلال و اقتدار رسید؟

 یادداشت هفته این شماره خط حزب‌الله، با عنوان «جنبش ناکام» به بازخوانی تاریخی ماجرای جنبش ملی صنعت نفت و کودتای آمریکایی ۲۸ مرداد۱۳۳۲ پرداخته است.

 شماره‌ی این هفته‌ی خط حزب‌الله، به روح مطهر مبارز انقلابی، شهید حجت‌الاسلام سیدعلی اندرزگو تقدیم می‌شود.

گفتگو با فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی

کرانه باختری هم در حال مسلح شدن علیه صهیونیست‌هاست

 
 سال گذشته، در نبرد سیف‌القدس شاهد موضع یکپارچه گروه‌های مقاومت، علیه دشمن صهیونیستی بودیم. موضوعی که در نبرد اخیر مقاومت با صهیونیست‌ها نیز، مشهود بود. به نظر می‌رسد، مقاومت فلسطین علیه دشمن صهیونیستی وارد برهه‌ای تازه شده است. چه ویژگی‌هایی دوران جدید مقاومت را نسبت به گذشته متمایز می‌کند؟
 بسم الله الرّحمن الرّحیم. نهضت فلسطین با گذشت زمان، رشد و بلوغ قابل ملاحظه‌ای را در پیوستگی و بلاانقطاع‌بودن پیدا کرده است. مبارزه، از یک حرکت تناوبی به یک حرکت پیوسته، در حال تغییر شکل است، این اولین خصوصیت است. شما در دوره‌های گذشته با فاصله‌های زمانی زیاد، شاهد درگیری‌ها و نبردها بودید و آن پیوستگی امروز را در مبارزه‌ نمی‌دیدید؛ مثلاً، هر چند سال یک بار، درگیری‌ها در نقاط محدود، در زمان‌های محدود، با شدت‌های محدود و هدف‌های محدود بود. در طول زمان ابعاد مبارزه رشد کرد و استعداد فلسطینی‌ها برای پیوستگی مبارزه، شکوفا شد.

از اول ماه رمضان امسال، یعنی درست از اوایل فروردین ماه سال ۱۴۰۱ شمسی، شعله‌های مقاومتی که در سرزمین‌های اشغالی برافروخته شده بود هرگز خاموش نشده و شما دائماً ملاحظه می‌کنید این مبارزات، در تمام سرزمین‌های فلسطین، استمرار دارد. از اول سال تا امروز، صهیونیست‌های زیادی در عملیات‌های گروه‌های مقاومت در درون سرزمین‌های اشغالی به هلاکت رسیده‌اند که نسبت به سال گذشته -جز با عملیات سیف‌القدس- قابل مقایسه نیست.

استمرار جهاد، خیلی مهم است؛ چون استمرار جهاد، ساختار و روح جهاد را تقویت می‌کند و ابزارهای فنی، سلاح‌ها، تجهیزات، تکنیک‌ها، تاکتیک‌ها و آموزش‌ها را رشد می‌دهد؛ بنابراین فلسطینی‌ها با یک مسیر توقف‌ناپذیر رشدِ کیفی در مبارزه، مواجه هستند.

نکته بعدی آن‌که مبارزه در سرزمین‌های اشغالی، یک فراگیری پیدا کرده است. صرفاً غزه، درگیر میدان مقاومت و مبارزه نیست، بلکه این مبارزه به کرانه باختری هم منتقل شده است. شما نام جنین و نابلس و رام‌الله و طولکرم و شیخ‌جراح و اینها را زیاد می‌شنوید. اینها شهرهای اصلی کرانه باختری هستند. بین کرانه باختری و غزه هیچ اتصال جغرافیایی وجود ندارد، اینها مثل دو جزیره مجزا، در محاصره رژیم صهیونیستی هستند و در آنجا هم، دیوارهای بتونی با ارتفاع مثلاً شش متر، با ضخامت‌های وسیع و سنسورها و حساسه‌های الکترونیکی و اپتیکی فوق‌العاده مدرن و پیشرفته وجود دارد؛ حتی ارتعاشات داخل زمین را کنترل می‌کنند که اگر جایی تونلی حفر شد، کشف کنند. تمام ابزارهای پیشرفته و مدرن از بالن‌ و هواپیماهای بدون سرنشین و دوربین‌های دید در روز و دید در شب گرفته تا حساسه‌های جمع‌آوری الکترونیکی و ارتعاش‌سنج‌ها را در محیط کوچک جغرافیایی فلسطین اشغالی، به خدمت گرفته‌اند تا هیچ‌ اتصالی از محیط خارج، با محیط درون فلسطین اشغالی، برقرار نشود. با وجود تمام این محدویت‌ها، شما امروز شاهدید که در فلسطین، برای یک عملیات کوچک، صدها فروند راکت و موشک شلیک می‌شود. درک این معنا خیلی مشکل است که با وجود تمام این حصارهای امنیتیِ به‌ظاهر نفوذناپذیر، چگونه نهضت فلسطین توانسته خودش را به انبوهی از موشک‌ها مجهز کند.

شما نهضت فلسطین را از تقریبا دودهه قبل و از شهادت محمد الدوره تا الان نگاه کنید. فلسطینی‌ها واقعاً با سنگ می‌جنگیدند، همان چیزی که به آن می‌گفتند انتفاضه. اصلاً معنای آن انتفاضه چه بود؟ یعنی انقلاب سنگ، اینها با سنگ می‌جنگیدند. فلسطینی‌ها چگونه در محاصره و تحت تدابیر امنیتی بسیار پیچیده و گسترده، قدرت امروز را به دست آوردند؟ کسانی که با ترتیبات امنیتی رژیم صهیونیستی برای کنترل مرزها آشنا هستند، می‌دانند که بالاخره رژیم صهیونیستی، در منطق امنیتی خودش، مرزها را نفوذناپذیر کرده است؛ ولی با وجود همین جداافتادگی و محاصره فوق‌العاده پیچیده، در آنجا سلاح ساخته‌ و توزیع می‌شود. این قدرت، درون سرزمین‌های فلسطین جوانه زد؛ یعنی این قدرتی نیست که از بیرون منتقل بشود، آنها توانایی تولید قدرت را از داخل پیدا کرده‌اند. ساخت یک چنین قدرتی آن‌هم در چنین فضای جغرافیایی، واقعاً از اعجازهای مقاومت فلسطین است. وقتی یک قدرتی درونی باشد تمام نمی‌شود.

سال گذشته فرار شش فلسطینی از زندان رژیم صهیونیستی که فکر میکنم عمدتاً از برادران جهاد اسلامی هم بودند را دیدید. اینکه یک کسی بتواند از زندان رژیم صهیونیستی نقبی بزند به بیرون و از این زندان فرار کند یعنی به چالش کشیدن تمام سیطره‌های امنیتی رژیم صهیونیستی. درست است که بعداً این افراد دوباره دستگیر شدند ولی خود آن فرایند فرار از آن زندان تحت آن شرایط نشان میدهد که فلسطینی‌ها هر کاری را بخواهند میتوانند انجام بدهند.

[دریافت فیلم]

نکته بعدی این است که فلسطینی‌ها در مبارزه به تکاملی رسیده‌اند که می‌توانند هر نقطه‌ای از سرزمین‌هایی که تحت اشغال صهیونیست‌هاست را مورد هدف قرار بدهند. یعنی هیچ حاشیه‌ی امنی در هیچ نقطه‌ای برای رژیم صهیونیستی وجود ندارد که بگوییم یک منطقه‌ای وجود دارد که صهیونیست‌ها میتوانند به آن پناه ببرند و از آتش فلسطینی‌ها در امان باشند. وقتی شما حزب‌الله لبنان را هم به این معادله اضافه می‌کنید، متوجه می‌شوید که مثلاً، صدها هزار موشک در مقابل رژیم صهیونیستی آرایش گرفته و اینها می‌توانند از شمال و از غرب در نوار غزه و در شمال هم، از جانب حزب‌الله،  -آن‌هم نه در یک حجم محدود- همه نقاط رژیم صهیونیستی را نقطه تلاقی آتش قرار دهند.

نماهنگ | میدان رزم امروز

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای: «جهاد تبیین را جدّی بگیرید، شبهه‌زدایی از ذهن مخاطبین را جدّی بگیرید. شبهه از جمله‌ی چیزهایی است که عرض کردیم مثل موریانه است؛ دشمن به این موریانه‌ها دل بسته.» ۱۴۰۱/۵/۵

رسانه KHAMENEI.IR بر اساس این بخش از بیانات رهبر انقلاب، نماهنگ «میدان رزم امروز» را منتشر میکند.

از سیم‌خاردار نفست عبور کن

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای:«رهبر انقلاب: این حرف من نیست، حرف یک رزمنده‌ی همدانی است که اگر چنانچه از سیم خاردار میخواهی رد بشوی، اوّل باید از سیم خاردار نفْست عبور کنی. وقتی گرفتار خودمان هستیم، نمیتوانیم کاری انجام بدهیم؛ این را آنها به ما یاد دادند؛ این را آن جوان ۲۰ ساله یا ٢۵ ساله‌ی رزمنده به ما تعلیم داد، از آنها یاد گرفتیم؛ این یک ثروت عظیم است.» ۹۵/۱۲/۱۶
پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR براساس این بخش از بیانات رهبر انقلاب سخن‌نگاشت «از سیم‌خاردار نفست عبور کن» را منتشر می‌کند.
*رزمنده‌ی همدانی: شهید علی چیت‌سازیان؛ فرمانده اطلاعات علمیات لشگر انصارالحسین همدان؛ نقل شده توسط شهید حاج علی خوش‌لفظ در کتاب «وقتی مهتاب گم شد».

دختر ۱۷ ساله‌ای که «سمیه کردستان» لقب گرفت

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «ناهید فاتحی کرجو» در چهارمین روز از تیر سال ۱۳۴۴ در شهر سنندج در خانواده‌ای مذهبی و اهل تسنن به دنیا آمد. پدرش محمد از پرسنل ژاندارمری بود و مادرش سیده زینب، زنی شیعه، زحمتکش و خانه‌دار بود که فرزندانش را با عشق به اهل بیت (ع) بزرگ کرد.

ناهید کودکی مهربان، مسئولیت‌پذیر و شجاع بود که در دامان عفیف مادر، با رشد جسم، روح معنوی خود را هم پرورش می­‌داد. آن قدر در محراب عبادت با خدا لذت می‌­برد که به پدرش گفته بود: «اگر از چیزی ناراحت و دلتنگ باشم و گریه کنم، چشمانم سرخ می‌شود و سرم درد می‌گیرد. اما وقتی با خدا راز و نیاز کرده و گریه می­‌کنم، نه خسته‌ام، نه سردرد و ناراحتی جسمی احساس می‌کنم، بلکه تازه سبک‌تر و آرام‌تر می­‌شوم».

با شروع حرکت‌های انقلابی مردم ایران، ناهید هم به سیل خروشان انقلابیون پیوست و با شرکت در راهپیمایی‌ها و تظاهرات ضد طاغوت در جرگه دختران مبارز کردستان قرار گرفت.

روزی با دوستانش به قصد شرکت در تظاهرات علیه رژیم پهلوی به خیابان‌های اصلی شهر رفت. لحظاتی از شروع این خیزش مردمی نگذشته بود که مأموران شاه به مردم حمله کردند. آن‌ها ناهید را هم شناسایی کرده بودند و قصد دستگیری او را داشتند که با کمک مردم از چنگال آن دژخیمان فرار کرد. برادرش می‌گوید «آن شب ناهید از درد نمی‌توانست درست روی پایش بایستد. بر اثر ضربات ناشی از باتوم، پشتش کبود شده بود».

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و شروع درگیری‌های ضد انقلاب در مناطق کردستان، همکاری‌اش را با نیرو‌های ارتش و بسیج و سپاه آغاز کرد. شروع این همکاری، خشم ضد انقلاب به خصوص گروهک «کومله» را که زخم‌خورده فعالیت‌های انقلابی این نوجوان و سایر دوستانش بود، برانگیخت.

ناهید علاوه بر همکاری با بسیج و سپاه بیشتر وقتش را به خواندن کتاب‌های مذهبی و قرآن و انجام فعالیت‌های اجتماعی می‌گذراند.

اوایل زمستان سال ۱۳۶۰ به شدت بیمار شد و به درمانگاهی در میدان مرکزی شهر سنندج مراجعه کرد. اما از ساعت مراجعتش خیلی گذشته بود و خانواده نگران شده بودند. خواهرش به دنبال وی می‌رود و بعد از ساعت‌ها پرس‌وجو پیدایش نمی‌کند. خبری از ناهید نبود! انگار که اصلاً به درمانگاه نرفته بود! آن وقت‌ها پدر ناهید در جبهه خرمشهر بود و مادر نگران و دست‌تنها، به تنهایی همه جا دنبال او گشت. تا اینکه بالاخره از چند نفر که ناهید را می‌شناختند و او را آن روز دیده بودند شنید که چهار نفر، ناهید را دوره کرده، به زور سوار مینی‌بوس کردند و بردند!

بعد از ربوده شدن ناهید، خانواده او مرتب مورد تهدید قرار می‌گرفتند. افراد ناشناس به خانه آن‌ها نامه می‌فرستادند که «اگر باز هم با سپاه و پیشمرگان انقلاب همکاری کنید، بقیه بچه‌هایتان را هم می­ کشیم».

چند وقتی از ربوده شدن ناهید گذشته بود که خبر گرداندن دختری در روستا‌های کردستان با دستانی بسته و سری تراشیده به جرم اینکه «این جاسوس خمینی است!» همه جا پخش شد. او ناهید بود که با شهامت و ایستادگی قابل تحسین از مقتدای انقلابی خود حمایت کرده و زیر بار حرف زور آن‌ها نرفته بود. مردم روستا در آن شرایط سخت که جرأت حرف زدن نداشتند، به وضعیت شکنجه وحشیانه این دختر اعتراض کرده بودند. اما هیچ گوش شنوا و مرد عملی پیدا نشده بود که ناهید، دختر جوان و انقلابی را از چنگال ستم آن‌ها رهایی بخشد.

از روز ربوده شدن او ۱۱ ماه می‌گذشت که پیکر بی‌جان و مجروح و کبود او را با سری شکسته و تراشیده در سنگلاخ‌های اطراف روستای «هشمیز» پیدا کردند. روایت دیگر حاکی است که اشرار برای وادار کردن ناهید به توهین نسبت به حضرت امام (ره) او را زنده‌به‌گور کرده بودند.

وقتی جنازه را به شهر سنندج انتقال دادند مادرش بسیار بی‌تابی می‌کرد و چندین بار از هوش رفت. پیکر آغشته به خون ناهید اگر چه دیگر صدایی برای فریاد زدن و جانی برای فدا کردن در راه انقلاب نداشت، اما کتابی مصور از ددمنشی ضد انقلاب بود. زنان سنندجی با دیدن آثار شکنجه بر بدن ناهید و سر شکسته و تراشیده‌ اش، به ماهیت اصلی ضد انقلاب، بیش از بیش پی برده و با ایمان و بصیرتی بیشتر به مبارزه با آنان پرداختند.

شرایط حاد منطقه در آن سال و خفقان حاکم از سوی گروهک­‌ها بر مردم و فشار زایدالوصفی که به خانواده شهید رفته بود، مادر شهید را بر آن داشت به تهران هجرت کند و پیکر شهید ناهید کرجو، شهید مظلوم سنندجی را در قطعه شهدای انقلاب بهشت زهرای تهران دفن کند.

چند سال بعد، مادر از اندوه فراق ناهید، بیمار شد و از دنیا رفت. برادر ناهید می‌گوید «مادرم در تهران ماند و با بچه‌های کوچک و وضعیت بد اقتصادی مجبور به کار شد. دوران سختی را گذراندیم، اما مادر دلخوش بود که نزدیک ناهید است. دلش خوش بود که دیگر لازم نیست کوه به کوه، دشت به دشت و آبادی به آبادی دنبال ناهید بگردد.»

وظیفه ما در قبال شهدا چیست؟

حضرت امام خامنه‌ای (مد ظله‌العالی) به تفصیل در مناسبت‌‎های گوناگون به وظایف مردم در قبال شهدا اشاره کرده و آنها را برشمرده‌اند.

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌مقدس، رهبر معظم انقلاب اسلامی به کرات در مناسبت‌ها و سخنرانی‌های خود به قدردانی از خانواده شهدا و وظایف مردم نسبت به شهدا اشاره کرده‌اند.

حضرت امام خامنه‌ای ضمن اهمیت دادن به بحث ایثارگری و حفظ آن در جامعه، وظایفی را برای مردم پیرامون احترام به خانواده شهدا و تجدید خاطره شهدا برشمرده‌اند. خبرگزاری دفاع مقدس در سری گزارش‌هایی به تفصیل در این خصوص پرداخته و ابعاد مختلف بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی را منتشر خواهد کرد.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در بخشی از سخنان خود در جمع رزمندگان، پرسنل و مسئولان ستاد فرماندهی کل قوا، ستاد مشترک و نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۷۰ فرموده‌اند: «هیچ چیز شایسته‌تر و لازم‌تر از این نیست که ما از فداکاران دوران جنگ و سربازان جان بر کف اسلام، و کسانی‌ که جان خود را در وسط معرکه‌ حق و باطل به گروگان گذاشتند، تا آبروی اسلام و آبروی این ملت و حیثیت جهاد در راه خدا را حفظ کنند، تجلیل کنیم و آن‌ها را بزرگ بداریم؛ مخصوصاً پاکبازانی که هرچه داشتند، در این میدان نثار کردند؛ یعنی شهدای عزیز ما و خانواده‌های صبورِ پُرگذشت آنان، جانبازان فداکار و بلندنظر و گرانقدر ما و خانواده‌های رنج‌کشیده‌ آنان، آزادگان عزیز ما و خانواده‌های آنان، و مفقودان و اسرای دور از میهنمان و کسان و خانواده‌های نگران آنان. تجلیل از این عزیزان، وظیفه‌ بزرگی برای ملت است.»

حضرت امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) به آثار تجلیل و قدردانی از رزمندگان، ایثارگران، جانبازان و شهدا در جامعه اینگونه اشاره کرده‌اند: «شهدای گرانقدر ما، جانبازان عزیز ما، آزادگان سرافراز ما، خانواده‌های اینها، کسانی که هنوز مفقودالاثر هستند ـ بنا بر این‌ که مفقودالاثر‌هایی در داخل خاک بیگانه داشته باشیم ـ همه کسانی که در این راه‌ها استقامت کردند؛ یعنی بسیجیان، یعنی نظامیان، یعنی پاسداران، یعنی نیرو‌های مؤمن و حزب‌الّلهی کشور. قدرتِ حقیقی کشور مربوط به اینهاست. توانایىِ کشور ناشی از اینهاست. هر کشور و ملتی که چنین جوانانی داشته باشد، هیچ قدرت جهانی نمی‌تواند به او زور بگوید، او را تحت سیطره درآورد؛ اوضاع او را به دست گیرد. در واقع چنین کشور و ملتی سرافراز خواهد بود.

همه ملت ایران وظیفه دارند که از عناصر فداکار و ایثارگر، قلباً و لساناً متشکّر باشند. ما همه زیر بار منّت این ایثارگران هستیم.»

ایشان همچنین در بخشی از پیام خود به مناسبت دومین روز از هفته دفاع مقدس نوشته است: «وظیفه قدردانی از ایثارگران به ویژه شهیدان، فریضه‌ای عینی و تعیینی و همیشگی است.»

معظم‌له در جایی دیگر فرموده‌اند: «تکریم شهیدان، تکریم آثار و اخلاص است؛ تکریم دل‌های نورانی و جان‌های لبریز از صفا و نورانیت است.»

درسهای عاشورایی در کلام رهبر (6)(پوستر)

درسهای عاشورایی نقش تاریخ ساز

مقام معظم رهبری (دام ظله )حادثه عاشورای حسینی را ستمگران و ظالمان می خواستند نگذارند باقی بماند زینب کبرا (سلام الله علیها) نگذاشت دو حرکت عمه ما زینب کبری (سلام الله علیها) انجام داد یک حرکت حرکت اسارت بود به کوفه و شام و ان روشنگری ها و ان بیانات که مایه ی افشای حقایق شد یک حرکت دیگر امدن به زیارت کربلا در اربعین بود.

درسهای عاشورایی ما عاشورایی هستیم

مقام معظم رهبری ( دام ظله هیچ وقت نباید امت اسلامی ماجرای عاشورا به عنوان یک درس و یک پرچم هدایت از نظر دور بدارد قطعا اسلام زنده به عاشورا و به حسین بن علی (علیه السلام) است اگر این فداکاری عظیم در تاریخ اسلام پیش نمی آمد یقینا اسلام دچار انحرافی می شد از قبیل آنچه که از ادیان قبل از اسلام دچار آن شدند و چیزی از حقیقت اسلام باقی نمی ماند

مشق رزم «حاج قاسم» در گود زورخانه/ باشگاهی که تفنگ‌ها «میل» و قبضه آر.پی.جی «کباده‌» آن بود!

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، هر چند معلوم نیست از چه زمانی فرهنگ پهلوانی و قهرمانی به فرهنگ ایرانی پیوند خورد، اما این موضوع واضح و روشن است که پهلوانی و بزرگ‌مردی در ایران قدمتی دیرینه دارد و اگر از تعاریف و نوشته‌های اساطیری و ادبی عبور کنیم این فرهنگ در ادامه راه خود با تائید از سوی فرهنگ دینی توانست بیش از گذشته در جامعه باقی بماند تا امروز که هم با حفظ اصالت گذشته، طرفداران خود را دارد.

پهلوانان، همان قهرمانانی بودند که در مقامی بالاتر قدم در راه خیر گذاشتند و با شکستن غرور و تکبر خود و کسب معنویت در وهله اول، با پیروزی بر نفس خویش به پهلوانی رسیدند. بعد‌ها با ورود اسلام به ایران ورزش زورخانه‌ای با فرهنگ دینی پیوند خورد و با گرفتن رنگ و بوی دین بر ارزش و قدر آن افزوده شد. از این رو هر سال سالروز جنگ حضرت علی (ع) با عمرو بن عبدود در غزوه خندق مصادف با ۱۷ شوال، در تقویم کشور به نام روز «فرهنگ پهلوانی» و «ورزش‌های زورخانه‌ای» نامگذاری شده است تا یادگاری از پیوند مبارک قهرمانی و پهلوانی باشد.

پهلوانان وطن، از «پوریای ولی» تا «حاج قاسم سلیمانی»

نام قهرمانان زیادی در طول تاریخ به نام پهلوانی گره خورده است، قهرمانانی که با رعایت اخلاق و خیر رساندن به مردم، نام خود را بالاتر از قهرمان ورزشی به پهلوان تغییر دادند، اتفاقی مبارک که نام آنان را نه فقط به عنوان یک قهرمان ملی و میهنی که به عنوان الگویی از اخلاق و بزرگ‌منشی بر سر زبان‌ها انداخت و اگرچه از زمان حیات برخی از آنان صد‌ها سال گذشته، اما همچنان نام و یادشان در تاریخ و فرهنگ ما به وضوح زنده است. از پوریای ولی که گفته می‌شود اولین طراح و معمار زورخانه است تا تختی که اگرچه عناوین قهرمانی متعددی در رشته کشتی دارد، اما نامش بیش از یک قهرمان به پهلوان شهرت دارد تا حاج قاسم سلیمانی فرمانده بزرگ مقاومت که کمتر کسی از پهلوانی او در گود زورخانه با خبر است، همه افراد تاثیرگذار ورزش‌های زورخانه‌ای و پهلوانی هستند.

باز شدن پای رزمنده‌ها پیش از میدان جنگ در گود زورخانه

کم نبودند شهدایی که پیش از حضور در میدان‌های رزم علیه دشمن پایشان به گود دیگری از مبارزه باز شد. قهرمانان وطن قبل از اینکه اسلحه به دست بگیرند در جایی چون زورخانه با امیال و هوا‌های نفسانی خود مبارزه کردند و اگر به مقامی رسیدند نه به واسطه زور بازو که به خاطر صفات نیکی بود که در درونشان ریشه دوانده بود.

پهلوان شهید کوچولو

«سعید طوقانی» در زمان شهادت ۱۶ سال سن بیشتر نداشت، آنقدر شناسنامه‌اش را دستکاری کرده بود تا بتواند به جبهه برود تا اینکه بالاخره به جبهه رفت و در سال ۱۳۶۳ در شرق دجله به شهادت رسید. سعید از کودکی باستانی‌کار بود، قهرمان کوچکی که تصاویر و پوسترهایش زینت‌بخش زورخانه و نشریات کشور بود. از چهار سالگی به ورزش زورخانه‌ای علاقه‌مند شد و خیلی زود توانست در این رشته پیشرفت کند و نامش به «پهلوان کوچولو» شهرت بیابد. پیش از انقلاب به واسطه ستم شاه بر مردم که با مرام سعید فاصله داشت، در نامه‌ای اعتراضی به امام، نوشت که از ورزش باستانی دست می‌کشد. پس از انقلاب در سال ۱۳۵۸ در حکمی سرپرست نوجوانان باستانی‌کار کشور شد، اما سعید میدان اصلی پهلوانی را در جای دیگری یافته بود. او مدتی بعد از حضور در جبهه زورخانه پادگان دوکوهه را تاسیس کرد.

روزخانه‌ای با هفت شهید

زورخانه‌ها علاوه بر قهرمان‌سازی، محل پرورش فرهنگی جوانان‌ها نیز بودند. کلاس درسی بودند برای خودآموزی و توجه به ویژگی‌های انسانی که آدمی را به انسانیت نزدیک می‌کند. بوده و هستند زورخانه‌هایی که گوی سبقت را از دیگر زورخانه‌ها ربودند و با پرورش قهرمانان پهلوان و نامدار، پهلوان‌پرور شدند. مثلا زورخانه‌ای در شهر ساوه اراک وجود دارد که محل پرورش هفت شهید دوران دفاع مقدس است که تنها سه شهید از یک خانواده، شهیدان «اسماعیل شعبانی»، «مسلم شعبانی» و «حسین شعبانی» به ورزش در این زورخانه مشغول بوده‌اند.

فرمانده بزرگ جبهه مقاومت، باستانی کار دوران جوانی

زورخانه عطایی‌شهر کرمان واقع در خیابان شهید چمران، روزی پاتوق شهید حاج قاسم سلیمانی در ایام جوانی بود. با وجودی که سردار دلها بعد‌ها برای ورزیده کردن بدنش به سراغ ورزش پرورش اندام رفت، اما معتقد بود در ورزش پهلوانی و زورخانه‌ای فضای معنوی حاکم است که انسان را به حال و هوای مردانگی می‌برد و لازم است برای تکمیل بُعد جسمانی ابتدا به بُعد معنوی توجه شود از این رو هم به باشگاه پرورش اندام می‌رفت و هم به زورخانه. روحیه پهلوانی حاج قاسم و ظلم‌ستیزی و عدالت‌خواهی او از کودکی همراهش بوده است، در جانش ریشه دوانده و تا پایان عمر او را همراهی کرده، بی‌ربط نیست که همین روحیه باعث شده بود تا در جوانی به میدان ورزشی پا بگذارد که بیش از جسم به روح و روحیه حق‌جویی وابسته است.

تفنگ جای میل و قابلمه جای ضرب!

ابتکارات رزمنده‌‎ها در جبهه کم نبود، اوقات فراغت رزمنده‌ها در عقبه پر بود از شادی، معنویت، زمان‌های خالی گاهی با دعا و مناجات پر می‌شد، گاهی با ورزش و بازی و شوخی. یکی از نوآوری‌های بچه‌های رزمنده در جبهه برگزاری ورزش زورخانه‌ای با ادوات جنگی بود. بعضی‌ها که باستانی‌کار بودند فضا را مغتنم شمرده و از تفنگ به عنوان میل و تخته شنا و از قبضه و آر.پی.جی به عنوان کباده استفاده می‌کردند. گود زورخانه درست می‌کردند و عده‌ای هم برای تماشای حرکات، دور آن‌ها می‌نشستند به تماشا.

یکی از رزمندگان در خاطره‌ای از شهید اصغر وصالی تعریف می‌کند که: «اصغر وصالی یکی از ساختمان‌های پادگان ابوذر را برای نیرو‌های داوطلب و رزمنده آماده کرده بود و با ثبت نام و مشخصات افراد و تقسیم آن‌ها نظم خاصی در شهر ایجاد کرد. وقتی شهر کمی آرامش پیدا کرد، ابراهیم به همراه دیگر رزمنده‌ها ورزش باستانی را بر پا کرد. هر روز صبح با یک قابلمه ضرب می‌گرفت و با صدای گرم خودش می‌خواند. اصغر هم میاندار ورزش شده بود. اسلحه ژ۳ هم شده بود میل! با پوکه توپ و تعدادی دیگر از سلاح ها، وسایل ورزشی را درست کرده بودند.»

رفاقت سه نوجوان از جنس شهادت+ عکس

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، در دوران دفاع مقدس همه‌چیز فرق داشت، تا جایی که حتی رفاقت‌ها هم رنگ و بوی دیگری گرفته بود؛ رفاقت‌هایی از جنس «معنویت»، «ایثار» و «ازخودگذشتگی».

شهیدان «علی سراج»، «مجتبی سعیدی» و «احمد مختاری»، سه نوجوانی هستند که در جبهه، حق «رفاقت» را در حق یکدیگر به کمال رساندند؛ البته نه رفاقتی از جنس دنیایی، بلکه رفاقتی از جنس عاقبت به‌خیری، رفاقتی از جنس شهادت.

این سه رفیق نوجوان، با یکدیگر عهد و پیمان بستند که چنانچه هرکدام از آن‌ها شهید شدند، دو نفر دیگر را نزد خداوند متعال شفاعت کنند؛ هرچند دیری نگذشت که هر سه نفر آن‌ها به شهادت رسیدند.

کسی چه می‌داند؟ شاید وقتی یکی از این سه رفیق شهید شد، به عهد و پیمان خود وفا کرده و برای دو رفیق دیگر خود، از خداوند طلب شفاعت کرد و خدا هم از گناهان آن دو نفر گذشت و این‌گونه مدال شهادت زیبنده گردن هر سه رفیق شد.

این سه شهید والامقام، قبل از شهادت خود، این‌گونه با یکدیگر عهد و پیمان بستند:

«اینجانبان «علی سراج»، «مجتبی سعیدی» و «احمد مختاری»، پیمان می‌بندیم بر این‌که هرکدام از ما سه تن به درجه رفیع شهادت نائل آمد، دو نفر دیگر را در روز قیامت شفاعت نموده و در محضر خداوند از خدا بخواهد که از گناهان ۲ تن دیگر بگذرد و در نزد خداوند از دو تن دیگر شفاعت نماید.

خدایا چنان کن سرانجام کار - تو خشنود باشی و ما رستگار»